|
Баляда перамогі над самотай
|
...А мы пераможам, бо мы не адны,
І гэта зямля – гэта наша зямля,
Якая даўно ўжо чакае вясны,
Нібыта чакае марак карабля
На востраве тым, які ў моры сівым,
Нібы скамянелы над вогнішчам дым.
А мы пераможам, бо з намі наш Бог,
Які не адрокся і сёньня ад нас,
Калі адракаюцца ў нас ад дарог,
Якімі ішлі празь сьнягі і праз час
Гэроі забытай, як вечнасьць, зямлі,
Дзе хаты бы ўрослыя ў ціш караблі.
А мы пераможам, бо хочацца нам
Людзьмі называцца, хоць мала хацець,
Хацець, як на сьвяты заходзіцца ў Храм
І там не маліцца, а толькі глядзець
На сьвечкі, якія ня ты запаліў,
Але іх агонь, як жыцьцё, палюбіў.
А мы пераможам... Ды толькі – калі?
«Калі нас ня будзе на гэтай зямлі!» –
Гаворыш мне ты, і мы бачым праз дым
Наш час, быццам човен у моры сівым...
|
|
